Shkruan | Çedomir Petroviq
E solli në shqip Nistori.com
Çedomir Petroviq, aktori dhe djali i legjendës Miodrag Petroviq Çkalja, në rubrikën e tij të re për Danas.rs vë në dyshim nëse Serbia duhet ta njohë Kosovën. Tekstin e tij po e transkriptojmë në tërësi në vijim.
“Arnautët është e pamundur të shtypen vetëm me kolonizim gradual… E vetmja mënyrë dhe mjet është forca brutale e një qeverie të organizuar shtetërore, në të cilën ne kemi qenë gjithmonë mbi ta… Vetëm ai vend, që është i populluar nga njerëzit e vet, mund të mbijetojë.”
Në nënshkrim, nuk ka Hitler, Gebels dhe të tjerë nga rruga e tyre.
“Ndjekja e Arnautit”, memorandum i shkruar në vitin 1937 nga Vaso Çubriloviqi, asokohe asistent profesor në Fakultetin Filozofik në Beograd, për Klubin kulturor serb, i cili në atë kohë drejtohej nga Sllobodan Jovanoviq dhe Dragisha Vasiç.
Teksti konsiderohet si një nga dokumentet bazë të ideologjisë së Serbisë së Madhe të shekullit të 20-të, i cili thekson idetë që gjatë shpërbërjes së Jugosllavisë, autoritetet serbe i përdorën me qëllim të spastrimit etnik të shqiptarëve, myslimanëve dhe kroatëve.
Krime ndaj shqiptarëve janë kryer edhe gjatë luftërave ballkanike, nga forcat ushtarake dhe policore të Mbretërisë së Serbisë dhe të Mbretërisë së Malit të Zi. U vranë 120 mijë shqiptarë të të dy gjinive dhe të të gjitha moshave.
Qeveria e Milan Stojadinoviqit nuk mundi ta zbatonte memorandumin. Arsyeja, fillimi i Luftës së Dytë Botërore dhe shembja e Mbretërisë së Jugosllavisë.
Komunistët do t’i refuzojnë me turp idetë e Vasa Çubriloviqit, por për këtë arsye Millosheviqi do të pranojë me paqartësi planin për dëbimin e shqiptarëve nga Kosova në vitin 1999, të quajtur Operacioni “Patkua”.
Ai plan do të përfshijë fushatën brutale, masive të spastrimit etnik që forcat serbe kryen në Kosovë gjatë konfliktit të 1998 dhe 1999.
Sipas Çubriloviqit, kolonistëve duhet t’u jepen armë dhe të shkohet në një konflikt të drejtpërdrejtë mes malazezëve dhe shqiptarëve në Kosovë. Ishte e nevojshme që popullit shqiptar t’i ndodhnin trazira dhe frikë.
I detyronin të largoheshin me kërcënime ose para. Futja e gjobave të mëdha, në një jetë tashmë të vështirë dhe të varfër, prerja e pyjeve, pjerdhja e qenve, obligimi i tyre për punë të detyruar… grumbullimi i pamëshirshëm i taksave, konfiskimi i kullotave shtetërore dhe komunale. Çubriloviq sugjeroi gjithashtu të bëhet presion mbi fenë, poshtërimin e klerikëve, gërmimin e varrezave dhe ndalimin e poligamisë.
Djegia e fshehtë e fshatrave dhe lagjeve shqiptare nëpër qytete. Vaso Çubriloviq, akademik, historian, dy herë ministër, profesor universiteti, fitues i çmimeve, anëtar i organizatës revolucionare “Bosnja e Re” dhe pjesëmarrës në vetë atentatin, bëhet një nga krijuesit e fundit të “lindja e mbinjeriut serb”. Nuk do të jetë Mbinjeriu i Niçes. Do të jetë një i keqpërdorur, i rremë, hitlerian.. që do të vijë në krye të Gjermanisë, si te ne, në Serbi.
Rreth 10,000 gra dhe burra shqiptarë të Kosovës u vranë në ata tre muaj të përgjakshëm dhe të pakuptimtë të vitit 1999.
Ushtria dhe policia e RFJ-së së atëhershme, nën kontrollin e udhëheqjes shtetërore, dëbuan nga Kosova mbi 850.000 shqiptarë të Kosovës.
Autoritetet kufitare gjatë largimit nga vendi ua konfiskuan dokumentet personale të shtetasve të mërguar dhe dëshmi të tjera të shtetësisë, duke fshirë sistematikisht identitetin e tyre.
Millosheviqi urdhëroi që të gjitha kufomave në Kosovë që mund të ishin me interes për Tribunalin e Hagës duhet larguar.
Gjatë viteve 1998 dhe 1999, forcat policore dhe ushtarake serbe kanë kryer shkatërrime të mëdha, masakra, zjarrvënie, helmim pusesh, përdhunime, grabitje, vrasje të civilëve…
Krimi më i tmerrshëm, të cilin një mendje e shëndoshë njerëzore nuk mund ta pranojë
Krimi më i tmerrshëm, të cilin një mendje e shëndetshme njerëzore nuk mund ta pranojë është kryer në vitin 1998 në Prekaz, në zonën e Drenicës. Forca të mëdha policore ushtarake serbe, të armatosura me tanke, automatikë dhe artileri, rrethuan shtëpinë e familjes Jashari dhe për tre ditë e tre netë qëlluan pa dallim mbi gratë, fëmijët, pleqtë dhe civilët e tjerë.
Helikopterët dhe mjetet ushtarake kanë gjuajtur me breshëri mbi çatinë e fshatit dhe më pas forcat e policisë kanë hyrë në fshat duke qëlluar mbi shtëpitë. Forcat serbe të sigurisë me ndihmën e ushtrisë serbe likuiduan 56 anëtarë të familjes së Adem Jasharit. Mes tyre 18 gra dhe 10 fëmijë. Fara u shfaros dhe u krye gjenocid ndaj një familjeje. Pas gjithë këtyre krimeve monstruoze, pamjet e të cilave mund të krahasohen me imazhet e krimeve fashiste të Luftës së Dytë Botërore… A duhet ta njohë Republika e Kosovës në fund të fundit Republikën e Serbisë?
Çdo kafshë dhe çdo njeri në këtë botë të trishtuar ka të drejtë të mbrohet kur dikush e sulmon. Ashtu si njerëzit e një vendi të caktuar, ose duhet të prisnin derisa të vriteshin, deri në atë të fundit.
Shumë shqiptarë që ishin përkrahës të politikës së mosdhunës, pas krimit ndaj familjes Jashari, u kthyen në rezistencë të armatosur. Një numër i madh i policëve që morën pjesë në aksionet kundër shqiptarëve në Kosovë ende konsiderohen heronj të luftës në Serbi.
Hetimi në Serbi po ecën ngadalë, sepse shumë prej tyre janë larguar nga vendi, ndërsa disa nga autorët e krimeve janë ende në radhët e policisë.
Kanë vrarë serbët dhe janë vrarë serbë.
Duhet të tregohet një histori, një histori e vërtetë, për krimet e pakuptimta të një kombi kundër një tjetri dhe kundër të tijve. Kanë vrarë serbët dhe janë vrarë serbë.
Dy sulmues të maskuar, të veshur me uniforma të zeza me shenja të UÇK-së, kanë hyrë në kafenenë “Panda” në Pejë dhe kanë vrarë me automatik gjashtë të rinj të kombësisë serbe. Ishte 22 vjet më parë. Masakra u organizua nga Sigurimi Shtetëror i Serbisë. Ishte e nevojshme të paraqitej UÇK-ja si organizatë terroriste para opinionit ndërkombëtar dhe të arsyetoheshin veprimet e forcave serbe në territorin e Kosovës.
“Kam besuar në vendin tim, në Serbi, luftëtarët e së cilës janë të drejtë dhe duket se ajo krijoi përbindësha që mundën të sakrifikonin fëmijë të pafajshëm. Ata mbollën urrejtje. Nuk e di si është e mundur që Serbia të lindë përbindësha të tillë. Çfarë truri kanë ata? – Fjalët prekëse, i shqipton Milena, nëna e njërit prej të rinjve të vrarë.
Në afërsi të vendit të krimit nuk kishte shqiptarë, por vetëm forca ushtarake dhe policore serbe. E vranë Oliver Ivanoviqin. Burracakë. Nga prapa. Kështu vrasin vetëm frikacakët më të mëdhenj. Dhe vdekja flet në heshtje…Të gjitha gjurmët e vrasësve dhe organizatorëve të çojnë në Beograd. E kush e di sa mizori të tjera ka bërë ushtria dhe policia serbe, të maskuar me uniforma të UÇK-së?
Kërkoj falje për të gjitha mëkatet e popullit tim ndaj popullit shqiptar. Dhe ne do t’ua falim mëkatet.
Dhe le të vijnë në Kosovë ata serbë që nuk kanë bërë krime dhe t’i urojnë fqinjëve të tyre të parë jetë të lumtur të pavarur dhe liri në Republikën e Kosovës. I urojmë të bëhen anëtarë të plotë të OKB-së, BE-së, paktit të NATO-s, UNESCO-s, Interpolit dhe të gjitha organizatave tjera të cilave i përket Republika e Kosovës.
Që serbët dhe shqiptarët të fillojnë të jetojnë një jetë të qetë dhe të sigurt, së bashku. Pas gjithë vuajtjeve që kanë kaluar në historinë e tyre, si asnjë popull tjetër në botë, gratë dhe burrat shqiptarë në Kosovë presin fillimin e jetës që paraardhësit e tyre kanë ëndërruar dhe fillimin për ata që do të vijnë dhe nuk do të trajtohen si një popull i racës më të ulët. Nuk ka dallime mes nesh, nëse shfaqen, do të jetë në dëmin tonë.
Zoran Gjingjiq tha: “Unë ju them, shikoni nga e ardhmja, shikoni nga e ardhmja dhe ju dhe unë do të takohemi atje…” Besoj se nuk do të më inatosej që do të më shkruante: “Shikoni nga e ardhmja, shikoni nga e ardhmja dhe atje në Bashkim do të takohen përsëri Kosova dhe Serbia e Shqipëria dhe të gjithë ata që dikur ishin pjesë e një vendi, vendi të mirë, Jugosllavisë.”
