Në zgjedhjet e 9 shkurtit 2021, Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës (AAK) mezi e kaloi pragun zgjedhor, në aleancë me Nismën e Fatmir Limajt. Ishte një sinjal i qartë se baza elektorale e Ramush Haradinajt ishte tkurrur ndjeshëm dhe se karizma e dikurshme e komandantit nuk po mjaftonte më për të ruajtur ndikimin politik.
Sot, me Nismën e ndarë dhe pa ndonjë partner të fortë në krah, Haradinaj përballet me rrezikun real që në zgjedhjet e ardhshme të mos e kalojë pragun. Pikërisht për këtë arsye, ai po e shmang me çdo kusht shkuarjen në zgjedhje të reja. Deklarata e tij e mbrëmshme, se “nëse opozita është e interesuar, unë jam gati t’i bëj votat për formimin e qeverisë”, është lexuar gjerësisht si përpjekje për të fituar kohë dhe për të ruajtur relevancën politike.
Në fakt, Haradinaj po luan në një terren të rrezikshëm. Ai e di se, nëse vendi shkon në zgjedhje, rrezikon të dalë nga parlamenti. Por, nga ana tjetër, formimi i një qeverie opozitare pa zgjedhje është thuajse i pamundur, pasi as LDK e as PDK nuk duken të gatshme të marrin përgjegjësi në këtë mënyrë. Për ta, zgjedhjet janë e vetmja rrugë për ta testuar realisht mbështetjen e qytetarëve.
Haradinaj, i njohur për vendosmërinë në luftë, sot po tregohet më shumë taktik se luftarak. Ai po e sheh se fuqia politike nuk matet më me zë të lartë apo me retorikë patriotike, por me votë qytetare, dhe pikërisht aty ndien dobësinë më të madhe.
Në përfundim, Ramush Haradinaj është në një udhëkryq të vështirë: nëse shkon në zgjedhje, rrezikon të mbetet jashtë Kuvendit; nëse mundohet t’i shmangë ato, nuk ka fuqi politike. Koha nuk është më në anën e tij, dhe frika e pragut tashmë është bërë pjesë e përditshme e kalkulimeve të tij politike.
