LDK dikur akuzonte SHIK-un e Thaçit për atentatet ndaj Rugovës dhe vrasjet e dhjetëra anëtarëve të saj; sot njëri nga kryetarët e saj del në protestë për lirimin e Thaçit – dhe askush nuk reagon.
Pjesëmarrja e kryetarit të Prishtinës, Përparim Rama, në protestën e mbajtur në Tiranë në përkrahje të Hashim Thaçit është një akt politik që shkon përtej një akti solidariteti. Është një absurd historik që godet në themel identitetin moral të Lidhjes Demokratike të Kosovës.
Rama nuk ishte thjesht në një marsh qytetar. Ai qëndronte përkrah djalit të Thaçit, në një protestë që kërkonte lirinë e njeriut për të cilin, për më shumë se dy dekada, vetë LDK-ja ka ngritur gishtin e akuzës – si njeriu politikisht përgjegjës për vrasjet e figurave të saj pas luftës, për atentatet ndaj njerëzve të Rugovës dhe për krijimin e strukturave të SHIK-ut që vepronin jashtë çdo ligji.
LDK-ja e atentateve dhe gjakut të vet
Kjo është e njëjta LDK që e ka paguar shtrenjtë çmimin e besnikërisë ndaj rrugës institucionale.
Në pak vite, u vranë njëra pas tjetrës figura të afërta të Rugovës:
– Uke Bytyçi, kryetar i Therandës, më 1999;
– Ismet Raci, kryetar i Klinës, më 2001;
– Xhemail Mustafa, këshilltar i presidentit Rugova, më 2000;
– Tahir Zemaj, komandant i i UÇK-së, më 2003;
– dhe dhjetëra aktivistë të tjerë në Malishevë, Gjakovë, Pejë e Deçan, që u zhdukën a u vranë vetëm pse mbronin institucionet e Rugovës.
Në të njëjtën periudhë u plagos rëndë Fetah Rudi, që mbeti përgjithmonë në karrocë. Ai vetë e ka thënë publikisht:
“Atentati ndaj meje është bërë nga njerëz të SHIK-ut, sepse isha i pathyeshëm në besimin ndaj Rugovës.”
Të gjitha këto raste kanë mbetur pa drejtësi.
E megjithatë, kujtesa për to ka qenë pjesë e ADN-së politike të LDK-së – deri tani.
Sot: heshtje dhe konformizëm
Çudia më e madhe nuk është pjesëmarrja e Përparim Ramës në një protestë ku kërkohej lirimi i Thaçit.
Çudia është heshtja.
Anton Quni, dikur një nga zërat më dinjitozë të LDK-së, që publikisht ka thënë se “Thaçi dhe Veseli i përkasin burgut”, sot nuk flet.
Fetah Rudi, i cili dikur i ka quajtur atentatorët “kriminelë të SHIK-ut të veshur me petkun e PDK-së”, sot hesht.
Madje edhe bijtë e figurave të vrarë të LDK-së, që sot mbajnë poste në hierarkinë e partisë, nuk kanë guximin të reagojnë.
Sikur një dorë e padukshme ua ka ndaluar kujtesën.
LDK pa shpirt, me dy njerëz në krye
LDK-ja po përjeton fazën më të zbehtë të identitetit të saj moral.
Partia që dikur udhëhiqej nga idealistë, sot duket e nënshtruar ndaj një centralizimi të mbyllur që vendoset nga dy njerëz – Lumir Abdixhiku dhe Përparim Rama – të cilët nuk kanë rrënjë as në betejat, as në dhimbjet e kësaj partie.
Vendimet merren në heshtje, ndërsa anëtarët e vjetër ose fshihen, ose durojnë.
Kjo nuk është më LDK-ja e Rugovës; është një parti që po humb kujtesën për të shpëtuar konformizmin.
Një pyetje e thjeshtë, por e rëndë
Si mundet që LDK, partia e atentateve dhe e martirëve të vet, të pranojë sot që një prej kryetarëve të saj të marshojë në përkrahje të Hashim Thaçit?
Si mundet që askush të mos reagojë?
Nëse kjo parti e pranon këtë sot, çfarë do të pranojë nesër?
A do të shlyhen edhe emrat e Uke Bytyçit, Ismet Racit, Xhemail Mustafës e Tahir Zemajt nga kujtesa politike, që të mos prishin harmoninë me “bashkimin kombëtar” të rremë që predikojnë disa?
Përfundim
Përparim Rama mund të thotë se ka vepruar si qytetar.
Por kur mban stemën e LDK-së, ai përfaqëson historinë e një partie që ka derdhur gjak për drejtësi e institucionalitet.
Pjesëmarrja e tij në atë protestë është fyerje për kujtesën e njerëzve që u vranë sepse ishin të LDK-së.
Dhe heshtja e sotme e partisë është bashkëfajësi morale.
“E keqja triumfon vetëm kur të mirët heshtin.”
— Edmund Burke
