Driloni, një djalosh me një histori frymëzuese, sot ka hapur zemrën në një bisedë të thellë me Sarën, duke ndarë një anë të dhimbshme nga fëmijëria e tij që ende e ndjen fort në zemër.
Pas rrëfimit prekës të Anisës, e cila po lufton me skoliozën, Driloni ka zbuluar se ai ka kaluar po të njëjtën sfidë deri në moshën 17-vjeçare. Ai shpreh ndjenjën se askush tjetër nuk mund ta kuptojë më mirë se ai, duke qenë se vetë e ka përjetuar atë për të cilën flitet Anisa.
”Kur kam qenë i vogël deri në 17 vjeç, e kam pasur ekzakt të njëjtën sëmundje,” tregon Driloni me emocione. ”Kur i kam parë fotografitë e Anisës, kam ditur saktë se çfarë do të ndodhë me të. Ishte një periudhë e vështirë. Në shkollë ndihej turp, prandaj visha gjithmonë pulovra përmbi. Njësoj siç ndodhte me mua, ajo do të përballet me gjëra që askush tjetër nuk i kupton shpesh.”
Fëmijëria e Drilonit ishte e mbushur me sfida dhe ndjenja të ngjashme me ato që Anisa përjeton aktualisht. Ai kujton se sa e vështirë ishte për të të përballeshin me ngacmime nga bashkëmoshatarët e tij. ”Njerëzit më ngacmonin, e shpina më dhimbte. Ndihesha i paaftë dhe shpesh mendoja se si do të ndryshoja gjithçka,” thotë ai, duke përshkruar momentet e tij më të errëta.
Ai e kujton një ndeshje të veçantë me muret e aq shumë dhimbjeve, për të cilat e kishte ndjerë se ishin një mënyrë për të drejtuar shpinën e tij. ”I kam rënë murit me shpinë vetëm për t’u ndjerë më mirë, por ajo ishte vetëm një zgjidhje e përkohshme e dhimbjes time,” shpjegon Driloni. Ai rrëfen se këto experienca iu kanë lënë gjurmë të thella në shpirt dhe shpesh herë ia kanë vështirësuar jetën.
Por ndërsa vështirësitë ishin të shumta, Driloni e ka gjetur forcën për të vazhduar përpara dhe për t’i dhënë kuptim jetës së tij. Ai na tregon se ka bërë shumë përpjekje për t’u angazhuar në aktivitete dhe pasione që e zbavili nga dhimbjet e kaluar, duke u fokusuar në arritjen e objektivave personale. ‘‘Kam mësuar se sfidat që hasim na formojnë, na bëjnë më të fortë. E rëndësishme është të mos dorëzohemi përballë jetës,” thotë ai me krenari.
Driloni tani është i vendosur që të ndihmojë të tjerët që përballen me të njëjtën sëmundje. Ai shpreson se si historia e tij ashtu edhe ai vetë, do të shërbejnë si një frymëzim për ata që ndihen të vetmuar në luftën e tyre. Sipas tij, është thelbësore që ata që kalojnë nëpër këto periudha të kuptojnë se nuk janë të vetëm, dhe se gjithmonë ka dritë pas errësirës.
Sot ai është një shembull për të rinjtë e tjerë, dhe tregon se forca e shpirtit dhe guximi për të folur haptazi mbi përjetimet e hidhura janë çelësi i një jete të plotë dhe të lumtur. Ai inkurajon Anisën dhe të gjithë ata që po përjetojnë të njëjtat sfida që të mos heqin dorë, por të vazhdojnë të luftojnë për shëndetin e tyre dhe për mirëqenien e tyre emocionale.
Më në fund, Driloni na tregon se sa e rëndësishme është të kemi mbështetje nga ata përreth nesh. Familja dhe miqtë luajnë një rol të rëndësishëm në procesin e shërimit dhe pranimit. Ai dëshiron që historia e tij të shërbejë si një thirrje për veprim për të gjithë ata që ndiejnë se po kalojnë përmes periudhave të vështira. “Bashkë mund të arrijmë më shumë,” përfundon ai, me një buzëqeshje të shkëlqyer dhe plot shpresë.
