Kush kërkon sinqerisht të Vërteten Allahu e udhëzon. Michael Wolf, autor dhe regjisor i famshëm amerikan-ka pranuar islamin.
President aktual i “Unity Productions Media”
Pas njëzet e pesë vjetësh si shkrimtare në Amerikë, doja diçka për të zbutur cinizmin tim. Po kërkoja për terma të rinj me të cilët mund të shihja.
Mënyra se si rritet personi përcakton disa nevoja në këtë departament.
Nga një sfond pluralist, natyrshëm vendosa theks të madh në çështjet e racizmit dhe lirisë. Pastaj, në të njëzetat e mia, kisha shkuar të jetoja në Afrikë për tre vjet. Gjatë kësaj kohe, që ishte formuese për mua, u fërkoja me zezakët e fiseve të ndryshme, me arabë, berberë, madje edhe evropianë, të cilët ishin myslimanë. Në përgjithësi, këta njerëz nuk ndanin obsesionin perëndimor me racën si kategori sociale. Në takimet tona, të qenit me ngjyra të çuditshme, rrallë kishte rëndësi. Fillimisht më mirëpritën dhe më vonë u gjykua sipas meritës. Në të kundërt, evropianët dhe amerikanët, duke përfshirë shumë që janë të lirë nga nocionet raciste, automatikisht i klasifikojnë njerëzit sipas racës. Muslimanët i klasifikuan njerëzit sipas besimit dhe veprimeve të tyre. Këtë gjë e pashë të jashtëzakonshme dhe freskuese. Malcolm X pa shpëtimin e kombit të tij në të. “Amerika duhet të kuptojë Islamin,” shkroi ai, “sepse kjo është e vetmja fe që fshin nga shoqëria e saj problemin e racës.”
Po kërkoja gjithashtu një rrugë shpëtimi nga kushtet izoluese të një kulture materialiste. Doja të hyja në një dimension shpirtëror, por rrugët konvencionale që kisha njohur si djalë ishin të mbyllura. Babai im kishte qenë hebre; nëna ime e krishterë. Për shkak të prejardhjes sime të përzier, kisha një këmbë në dy kampe fetare. Të dy besimet ishin padyshim të thella. Megjithatë, ai që thekson një popull të zgjedhur më duket i pambështetur; ndërsa tjetra, e bazuar në një mister, më zmbrapsi. Një shekull më parë, emri i stër-stërgjyshes sime nga ana e nënës ishte vendosur në xhami me njolla në kishën e lartë të Krishtit në Hamilton, Ohajo.
Në kohën kur isha njëzet, kjo nuk do të thoshte asgjë për mua.
Këto ishin kushtet e jetës sime të hershme. Sa më shumë e mendoja tani, aq më shumë u kthehesha përvojave të mia në Afrikën muslimane. Pas dy udhëtimeve të kthimit në Marok, në 1981 dhe 1985, arrita të ndjeja se Afrika, kontinenti, kishte pak të bënte me jetën e ekuilibruar që gjeta atje. Nuk ishte, pra, një kontinent që unë isha pas, as një institucion. Po kërkoja një kornizë me të cilën mund të jetoja, një fjalor konceptesh shpirtërore të zbatueshme për jetën që jetoja tani. Nuk doja të “tregtoja” kulturën time. Doja qasje në kuptime të reja.
Pas një darke në mes të Atlantikut shkova të lahesha në banjë. Gjatë mungesës sime, një kuorum Hasidimësh u rreshtuan për t’u lutur jashtë derës. Në kohën kur mbarova, ata ishin shumë të zhytur për të më vënë re. Duke dalë nga banja, mezi munda të punoja dorezën. Hyrja në korridor nuk bëhej fjalë.
Mund të qëndroja vetëm me kokën të futur në korridor, duke i ngulur sytë në kurrizin e kongregacionit. Duke mbajtur libra lutjesh në madhësinë e pëllëmbës, ata prenë një figurë mbresëlënëse, duke goditur tekstet në kockat e gjoksit të tyre teksa parashikonin. Pak nga pak lëvizjet u bënë të çrregullta, si një formë e butë, kërcitëse e rock and roll-it. Vështrova nga dera e banjës derisa mbaruan, pastaj u rrëshqita përsëri në korridor në vendin tim.
Ne zbritëm së bashku më vonë atë natë në Bruksel. Duke u hipur sërish, gjeta një gazetë të fshirë jidish në një tabaka ushqimore. Kur avioni u ngrit për në Marok, ata ishin larguar.
Nuk dua të nënkuptoj këtu se jeta ime gjatë kësaj periudhe përputhej me ndonjë dizajn madhështor. Në fillim, rreth vitit 1981, më shtynte kurioziteti dhe oreksi për udhëtime. Vendi im i preferuar për të shkuar, kur kisha para, ishte Maroku. Kur nuk mund të udhëtoja, kishte libra.
Ky magjepsje më solli në kontakt me një grusht shkrimtarësh të shtyrë drejt ekzotikës, autorë të aftë për fjali si kjo, nga Freya Stark:
“Sharmia e përhershme e Arabisë është se udhëtari e gjen nivelin e tij atje thjesht si një qenie njerëzore; drejtësia e njerëzve, vdekjeprurëse për sentimentale ose pedantike, si virtytet më pak të ndërlikuara; dhe kënaqësia e të qenit i pëlqyer për veten mund, mendoj unë. , t’i shtohen pesë arsyet e udhëtimit që më dha Sejid Abdulla, orëndreqësi; “për t’i lënë hallet pas një; për të fituar jetesën; për të marrë mësim; për të praktikuar sjellje të mira; dhe të takosh njerëz të nderuar”.
Nuk mund të kisha hartuar një listë kërkesash, por kisha një ide të drejtë për atë që kërkoja. Feja që doja duhet të ishte për metafizikën, siç është metafizika për shkencën. Nuk do të kufizohej nga një racionalizëm i ngushtë apo trafik misteresh për të kënaqur priftërinjtë e tij. Nuk do të kishte priftërinj, nuk do të kishte ndarje midis natyrës dhe gjërave të shenjta. Nuk do të kishte luftë me mishin, nëse mund ta ndihmoja. Seksi do të ishte i natyrshëm, jo selia e një mallkimi mbi speciet. Më në fund, doja një komponent ritual, rutinë të përditshme për të mprehur shqisat dhe për të disiplinuar mendjen time. Mbi të gjitha doja qartësi dhe liri. Nuk doja të ndërroja arsyen thjesht për t’u mbushur me një dogmë.
Shumica e perëndimorëve të arsimuar që njihja në këtë kohë e shihnin me dyshim çdo klimë të fortë fetare. Ata e klasifikuan fenë si manipulim politik, ose e hodhën poshtë atë si një koncept mesjetar, duke projektuar mbi të nocione nga e kaluara e tyre evropiane.
Nuk ishte e vështirë të gjeje një burim për opinionet e tyre. Një mijë vjet histori perëndimore na kishte lënë shumë arsye të shkëlqyera për të penduar për një rrugë që çoi nëpër kaq shumë injorancë dhe masakër. Nga Kryqëzata e Fëmijëve dhe Inkuizicioni e deri te besimet e transmogrifikuara të nazizmit dhe komunizmit gjatë shekullit tonë, vende të tëra janë rraskapitur nga besimi. Frika e Niçes, se shteti-komb modern do të bëhej një fe zëvendësuese, ka rezultuar tragjikisht e saktë. Shekulli ynë, më dukej, po mbaronte në një epokë përtej besimit, të cilën besimtarët e banonin po aq sa agnostikët.
Pavarësisht nga përkatësia kishtare, humanizmi laik është ajri që perëndimorët thithin, thjerrëza përmes së cilës shikojmë. Si çdo botëkuptim, kjo pikëpamje është e përhapur dhe transparente. Ajo përbën bazën e identifikimit tonë të gjerë me demokracinë dhe me kërkimin e lirisë në të gjitha format e saj të panumërta dhe mashtruese. I zhytur në preokupimet tona të përbashkëta, dikush mund të harrojë lehtësisht se mënyra të tjera të jetës ekzistojnë në të njëjtin planet.
Në kohën e udhëtimit tim, për shembull, 650 milionë myslimanë me një përfaqësim shumicë në dyzet e katër vende iu përmbaheshin mësimeve formale të Islamit. Për më tepër, rreth 400 milionë të tjerë jetonin si minoritete në Evropë, Azi dhe Amerikë. I ndihmuar nga ekonomia postkoloniale, Islami është bërë brenda tridhjetë viteve një besim i madh në Evropën Perëndimore. Nga fetë e mëdha të botës, vetëm Islami po i shtohej vathës së tij.
Miqtë e mi të politizuar u tronditën nga interesimi im i ri. Ata të gjithë e ngatërruan Islamin, por në mënyrë universale, me makinacionet e një duzine tiranësh të Lindjes së Mesme. Librat që ata lexuan, transmetimet e reja që ata shikonin e përshkruanin besimin si një grup funksionesh politike. Pothuajse asgjë nuk u tha për praktikën e tij shpirtërore. Më pëlqente të citoja Mae West për ta:
“Sa herë që e konsideroni fenë për shaka, të qeshni”.
Historikisht, një musliman e sheh Islamin si shprehjen përfundimtare dhe të pjekur të një feje origjinale që arrin deri te Ademi. Ai është po aq i vendosur monoteist sa judaizmi, profetët kryesorë të të cilit Islami i nderon si hallka të një zinxhiri progresiv, që arrin kulmin te Jezusi dhe Muhamedi (s), Zoti i lavdëroftë. Në thelb një mesazh ripërtëritjeje, Islami ka bërë pjesën e tij në skenën botërore për t’ua kthyer shijen e harruar të ëmbëlsisë së humbur të jetës miliona njerëzve. Libri i tij, Kurani, bëri që Goethe të shprehej: “E shihni, ky mësim nuk dështon kurrë; me të gjitha sistemet tona, ne nuk mund të shkojmë dhe në përgjithësi askush nuk mund të shkojë më tej.
Islami tradicional shprehet përmes praktikës së pesë shtyllave.
Deklarimi i besimit, lutja, bamirësia dhe agjërimi janë aktivitete që ndiqen vazhdimisht gjatë gjithë jetës. Nëse i lejojnë kushtet, çdo musliman ngarkohet gjithashtu që të bëjë një pelegrinazh në Mekë një herë në jetë. Termi arab për këtë rit të pestë është Haxhi.
Studiuesit e lidhin fjalën me konceptin e ‘qasd’, “aspiratës” dhe me nocionin e burrave dhe grave si udhëtarë në tokë. Në fetë perëndimore, pelegrinazhi është një traditë e mbetur, një koncept i çuditshëm, folklorik i reduktuar zakonisht në metaforë. Midis myslimanëve, nga ana tjetër, haxhi mishëron një përvojë jetike për miliona pelegrinët e rinj çdo vit. Pavarësisht nga përmbajtja moderne e jetës së tyre, ai mbetet një akt bindjeje, një profesion besimi dhe një shprehje e dukshme e një bashkësie shpirtërore. Për shumicën e muslimanëve Haxhi është një qëllim përfundimtar, udhëtimi i jetës.
Si i konvertuar, u ndjeva i detyruar të shkoja në Mekë. Si një i varur nga udhëtimi, nuk mund të imagjinoja një qëllim më bindës.
Agjërimi vjetor njëmujor i Ramazanit i paraprin Haxhit me rreth njëqind ditë. Këto dy rite formojnë një periudhë të ndërgjegjësimit të intensifikuar në shoqërinë muslimane. Doja ta shfrytëzoja këtë periudhë. Kisha lexuar për Islamin; Unë [ndoqa] një xhami afër shtëpisë sime në Kaliforni; Kisha filluar një praktikë. Tani shpresoja të thelloja atë që po mësoja duke e zhytur veten në një fe ku Islami injekton çdo aspekt të ekzistencës.
Planifikova të filloja në Marok, sepse e njihja mirë atë vend dhe sepse ndiqte islamin tradicional dhe ishte mjaft i qëndrueshëm. Vendi i fundit që doja të filloja ishte në një ujëra të mbrapshtë plot me sektarë të zhurmshëm. Doja të vozisja rrjedhën kryesore, ujin e gjerë e të qetë./Bota Islame
